Cywilizacja Moche

Podobnych koszmarów było o wiele więcej, a finał był zawsze taki sam: prawo do przetrwania mieli jedynie stojący na szczycie drabiny społecznej oraz uznani przez nich za przydatnych. Co by się stało, gdyby dopuścić do nieograniczonego rozrodu? Zbędne jest tworzenie sztucznych symulacji komputerowych. Wystarczy prześledzić dzieje tak zwanej cywilizacji Moche istniejącej niegdyś na terenie obecnego Peru.

Było tam w starożytności kilkanaście państewek do złudzenia przypominających greckie państwa-miasta. Każde miało swojego władcę, wojsko, administrację, obyczaje i religie. Przez setki lat funkcjonowały bez zakłóceń, aż doszło do wyjałowienia gleby i przetrzebienia ryb oraz skorupiaków w oceanie. Wówczas pojawiły się problemy. Głód zwiększył poziom agresji, pojawiły się bandy rabusiów, wybuchły wojny, których celem było grabienie magazynów żywności. Zmieniły się również upodobania bogów. Dawni łagodni opiekunowie urodzaju, małżeństw czy słońca, stali się nagle krwiożerczymi bestiami, domagające się ofiar z ludzi. Zdobytych w walkach jeńców zmuszano do biegu śmierci po stromym zboczu, aby na szczycie strącać ich w przepaść. Gdy to nie przyniosło zamierzonych efektów, rozpoczęto polowania na starsze kobiety, które uśmiercano na zakrwawionych ołtarzach. To też nie poprawiło sytuacji, wówczas na celowniku znalazły się dzieci. Żołnierze penetrowali wioski i miasteczka, wyszukując niemowlęta, które mordowali bez opamiętania. Identyczne sceny miały miejsce w Betlejem w czasach panowania Heroda Wielkiego, chociaż wówczas były inne motywy zbrodni. Przerażeni ludzie uciekli w Andy, tworząc tam luźne grupki górali żyjące w bardzo prymitywnych warunkach. Cofnęli się o kilka epok cywilizacyjnych, ale przeżyli. Miasteczka i wioski wyludniły się i wkrótce zniknęły w gąszczu zaborczej roślinności.

Dramat cywilizacji Moche nie był ewenementem. Podobny los mógł doprowadzić do zagłady Majów na Jukatanie, mieszkańców Harappan w dolinie Indusu, Angkor w Kambodży, Catalhoyuk w Turcji, Petry w Jordanii, Atlantydy gdzieś tam i wielu innych ośrodków państwowych, które nie potrafiły opanować problemu przeludnienia. Zdaję sobie sprawę, że taka próba wyjaśnienia największych tajemnic ziemi ma znamiona spiskowej teorii dziejów, ale póki co, żaden uczony nie wyjaśnił przyczyn zniknięcia wielu kwitnących przed wiekami cywilizacji. W dobie globalnej pandemii koronowirusa nawet najbardziej absurdalna spiskowa teoria dziejów nabiera znamion realności.

Dawne tragedie nie miały wymiaru jedynie historycznego. Wymordowanie dwóch milionów pobratymców przez Czerwonych Khmerów w Kambodży przed czterdziestu laty rozpoczęło się od załamania gospodarczego, pogłębionego przez zalanie przez morze magazynów ryżu. Nie chcę bawić się w wizjonera fatalistę ani wyciągać zbyt dramatycznych wniosków, ale obecna sytuacja na świecie nie napawa optymizmem. W dobie postępującej globalizacji mityczny koniec świata może się wkrótce okazać faktem dokonanym.

Teoretycznie, jeżeli zmieni się nawyki żywieniowe i przejdzie z pokarmów mięsnych na roślinne, będzie możliwe wyżywienie jeszcze kilku miliardów ludzi (książka na ten temat w opracowaniu). Znam rozwiązanie tego problemu. W 2021 roku ukaże się opracowanie pod tytułem "Ratunek dla świata" mojego autorstwa.

Zanim jednak podejmiemy trud rywalizowania pod względem plenności z królikami, odpowiedzmy na pytanie: komu lub czemu ma to służyć?

Obrazki przeludnienia możemy obserwować w azjatyckich metropoliach, gdzie trzeba walczyć o każdy krok na chodniku. Kolejki do autobusów są kilometrowej długości, a stoi się w nich codziennie po kilka godzin. Na ostatnich stacjach metra w chińskich miastach znajdowane są zwłoki zaduszonych w tłoku ludzi. Nie wiadomo kiedy umarli, ale po śmierci jechali w pozycji pionowej, a osunęli się na podłogę dopiero wtedy, gdy się rozluźniło i wszyscy wysiedli. W azjatyckich środkach komunikacji miejskiej bezkarnie grasują bandy zboczeńców seksualnych. W tokijskiej kolejce podmiejskiej zgwałcono dziewczynkę, zaś stojący kilka metrów dalej pasażerowie niczego nie zauważyli. Komu służy taki koszmar?