Pojawienie się człowieka

W pierwotnym planie wszystko było precyzyjnie przemyślane, tworząc wspaniałe koło pokarmowe: bakterie były zjadane przez jednokomórkowce, te konsumowały małe robaczki, które zjadały większe ptaszki, ptaszki były zjadane przez kotki, kotki przez krokodyle, ewentualnie pieski, a gdy te nie miały co zjeść, padały z głodu, trafiając na stół bakterii. Taki pierścień żywieniowy funkcjonował bez zgrzytów przez tysiące lat, aż pojawił się człowiek i doprowadził do zachwiania równowagi.

Był bardzo plenny, może nie tak jak gryzonie, ale bardziej od roślinożerców, żył dłużej od wielu innych gatunków, jadł wszystko i wszystkich, a jego, poza pobratymcami hominidami, nic nie zjadło. Ponadto przebywał w zorganizowanych dużych grupach, co samo w sobie stanowiło zagrożenie dla potencjalnych napastników. Potrafił miotać groźne przedmioty na odległość uniemożliwiającą bezpośrednie zaatakowanie kłami czy pazurami, a gdy opanował budzący powszechne przerażenie ogień, stał się niekwestionowanym królem ziemi. Ulegał jedynie potędze żywiołów, ginąc w powodziach, pożarach, trzęsieniach ziemi i epidemiach.

W pierwotnej populacji, a raczej w rozproszonych po afrykańskich sawannach rodzinach hominidów, wszystkie samiczki miały cykle menstruacyjne uwarunkowane fazami księżyca. Początek był w pierwszej kwadrze, owulacja na przełomie drugiej i trzeciej, a koniec w czwartej.

Nasilenie aktywności seksualnej następowało w środku cyklu, gdy wydzielały feromony i wabiły podniecone samce. Nie zawsze ulegały ich pokusom, mając zakodowany instynkt opieki nad już urodzonymi dziećmi. Dopiero gdy młode stawały się względnie samodzielne, pozwalały sobie na luksus nawiązania bliższych kontaktów z dorodnymi partnerami i kolejne porody.

Pamiątką po tym okresie jest tak zwana synchronia menstruacyjna, polegająca na występowaniu jednoczesnego cyklu u kobiet spędzających razem wiele czasu, mieszkających w koszarach, bursach, akademikach. Ukształtowany przez tysiąclecia system i związana z nim naturalna antykoncepcja zachwiały się, gdy populacja powiększyła się niewspółmiernie do istniejącej bazy żywieniowej.

Z barierą pokarmową pierwotni ludzie nie potrafili sobie poradzić. Gdy doszło do kryzysu żywnościowego, rozwiązaniem była migracja do bardziej urodzajnych okolic, czemu towarzyszyły nieustające walki z innymi przedstawicielami hominidów o nowe tereny łowieckie. Wówczas władza w stadach przeszła w ręce agresywnych samców, rozpoczynając etap zwany patriarchatem.

Nowe wyzwania przyśpieszyły proces przekształcenia się hominidów w ludzi. Migracja i związane z nią stresy, rozpad wielkich stad oraz przemieszczanie się do chłodnych rejonów doprowadziły do zakłócenia fizjologii kobiet. Dawny cykl rui, gdy dochodziło do nasilenia częstotliwości zbliżeń seksualnych, charakterystyczny dla świata zwierząt, zaniknął.

Nowością stały się wymuszenia zachowań seksualnych ze strony agresywnych mężczyzn, co nie kolidowało z pragnieniami kobiet, które ulegały nastrojowi chwili, a to doprowadziło do nieposkromionej eksplozji seksualności.

Mieliśmy okazję oglądać takie sceny we wspaniałym filmie: "Walka o ogień" nakręconym w 1981 roku przez Jeana-Jacquesa Annauda. Film oglądałem w Gdańsku wraz z żoną Hanną, sprawdzając dyskretnie kopnięcia nienarodzonego syna Michała.