Nasieniowody tylko w jednym miejscu znajdują się tuż pod skórą moszny. Tam dostęp do nich jest stosunkowo prosty, co podsunęło pomysł przecięcia ich, aby radykalnie pozbawić mężczyznę płodności.
Czy jest to tylko zbieg okoliczności, czy zamierzony przez Naturę plan, który stosunkowo niedawno doczekał się pozytywnej realizacji? Gdyby nasieniowody były ułożone gdzieś głęboko w ciele mężczyzny, dostęp do nich byłby znacznie utrudniony.
Zabieg nazywany jest wazektomią, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza przecięcie naczynia.
Samo przecięcie i podwiązanie może być niewystarczające. Nasz organizm jest bardzo pomysłowy. Potrafi stworzyć obejścia i pomimo naszych usilnych starań, przywrócić płodność. Takie przypadki zdarzały się w przeszłości, tworząc wokół idei zabiegu niekorzystny klimat. Rozwiązaniem stało się wprowadzenie tak zwanej totalnej wazektomii, w której usuwa się fragment nasieniowodów o długości kilkunastu milimetrów, wykonuje się elektrokoagulację i zakłada węzły chirurgiczne na nasieniowodach, co radykalnie pozbawia plemniki szans prześlizgnięcia się przez blokadę i stworzenia połączenia obocznego.
W czasie orgazmu plemniki docierają do blokady. Są w pełni ukształtowane, napełnione wspaniałymi hormonami niezbędnymi do stworzenia i utrzymania nowego życia, ale nie mają pola manewru. Unoszą się bezwładnie w ciasnym przewodzie, a po jakimś czasie są wchłaniane przez organizm. Nie jest to proces porównywalny do usunięcia śmieci biologicznych, czym zajmuje się profesjonalnie nasza policja fizjologiczna, chociażby leukocyty – białe ciałka krwi. Z plemników organizm odzyskuje składniki, dzięki którym może żyć długo, zdrowo i szczęśliwie. Nie, to nie jest slogan reklamowy, ale jedno z najstarszych spostrzeżeń naszej cywilizacji. Ale o tym będzie nieco później.
Pierwsze, chociaż budzące kontrowersje informacje o operowaniu nasieniowodów pochodzą z prekolumbijskiej Ameryki. Znaleziono tam naskalne malowidło, na którym lekarz, a przynajmniej ktoś z ostrym narzędziem, nachylał się nad mężczyzną leżącym z podniesionymi nogami. Miejmy nadzieję, że wykonywał coś w rodzaju wazektomii względnie inny leczniczy zabieg, a nie brutalną kastrację niewolnika czy przestępcy skazanego na pozbawienie męskości.
Kolejny, już konkretny ślad, prowadzi na wyspy Polinezji, gdzie wojownikowi za tchórzostwo podczas walki czarownik nacinał ostrą muszlą krocze, pozbawiając go zdolności płodzenia. Lokowanie zabiegu w tym miejscu raczej wykluczało kastrację, wobec czego może była to prymitywna wazektomia, na skutek której tchórz nie mógł płodzić następnych pokoleń tchórzy.
Udokumentowane zainteresowanie wazektomią rozpoczęło się w 1830 roku. Nie wiemy kto, kogo i z jakiego powodu operował, ale jedno nie budzi wątpliwości. Operacja była przeprowadzona przed upowszechnieniem przez Williama Nortona narkozy w roku 1846, a więc można jedynie współczuć pacjentowi. Krojenie w tym niezwykle unerwionym miejscu bez znieczulenia było dla pacjenta niezapomnianym wspomnieniem, pod warunkiem, że w ogóle je przeżył. Operacje podejmowane w latach osiemdziesiątych XIX wieku ordynowano w przypadku przerostu prostaty i kamicy nerkowej. O dziwo: odnotowano wymierne sukcesy. Poprawiło się oddawanie moczu i zmniejszyła się objętość środkowego płata prostaty, którego przerost zmniejsza światło moczowodu. Teoretycznie nie można znaleźć związku przyczynowego, a jednak poprawa stanu zdrowia pacjentów nie budziła wątpliwości.
Co ma podwiązanie nasieniowodów do kamieni zalegających w pęcherzu moczowym? Otóż ma, i są to obserwacje poczynione już w starożytnym Rzymie, gdzie rzymski lekarz i zarazem grecki filozof Asklepiades z Bitynii (124 p.n.e. – 40 p.n.e.) zalecał pozostawienie chorych na kamicę nerkową bez ingerencji lekarza, z wyjątkiem podawania im dobrego wina, aby odpoczywali i nabierali sił do samodzielnego zwalczenia choroby. Podobnie postępują współcześni lekarze, stosując w przypadku ciężkich urazów śpiączkę farmakologiczną.
Organizm najlepiej wie, czego mu w danej chwili potrzeba, a pozostawiony w spokoju może wykorzystać swoje wewnętrzne zasoby energii. Po wazektomii otrzymuje wielki zastrzyk energii potencjalnej w postaci bezcennych związków. W czasie wytrysku są wydalane ważne hormony: spermina i sperminidyna, a jeżeli pozostają w organizmie, następuje ich wchłonięcie, służąc do jego wyzdrowienia.
Choroba jest następstwem kryzysu fizjologicznego, który w sprzyjających okolicznościach czasami sam mija. Jeżeli organizm otrzyma zastrzyk energii, bez ingerencji lekarza, sam upora się z niemal każdą dolegliwością.
Wazektomia miała również wpływ na wzmocnienie systemu nerwowego, czego potwierdzeniem jest przypadek opisany przez doktora Harry'ego Sharpa w 1899 roku. Doktor Sharp pracował w więzieniu, a jednym z jego podopiecznych był nadmiernie pobudliwy więzień, który rozładowywał napięcie poprzez nieustanną masturbację. Rozważano przeprowadzenie kastracji, ale skończyło się na wazektomii, po której więzień uspokoił się, zaprzestał onanizowania się i poddał się resocjalizacji.
Przełomowy był rok 1911, gdy włoski językoznawca i tłumacz literatury antycznej, André Pézard, przebywając na wakacjach u przyjaciół na kurzej farmie, zaobserwował, że koguty, które w czasie walk okaleczyły inne samce i zjadły ich gonady, miały ładniejsze pióra i większe grzebienie. Spostrzegawczy lingwista przeprowadził eksperyment na kurczakach karmionych pokrojonymi kogucimi gonadami. Gdy ptaki dorosły, miały imponujący wzrost, grzebienie i potencję wielokrotnie przekraczającą możliwości normalnych kogutów. Podzielił się swymi spostrzeżeniami z kolegami na Uniwersytecie Sorbona w Paryżu, napisał kilka artykułów, co zaowocowało modą na konsumpcję jąder byków, baranów i kozłów uznanych za niezawodne afrodyzjaki oraz popularnością tanga, okrzykniętego najbardziej wyuzdanym tańcem snobistycznych wyższych sfer.
